Uit een documentaire over ‘Een cultuur van vrede in scholen met geweldloze communicatie’.

“Ik heb ontdekt dat wij allemaal onze eigen goede redenen hebben om te doen wat we doen.

Achter elke handeling zit er een behoefte. Achter elk gedrag zitten er gevoelens en een behoefte.

Wanneer je dat ziet, dan kan je mensen helpen om met conflicten of moeilijke situaties om te gaan, op een manier die goed voelt.

Het is iets wat mij persoonlijk veranderde. Het is niet gewoon een methode die ik gebruik. Het verandert iets in mij en in de manier waarop ik omga met mensen.

Het is echt fundamenteel. Ik denk dat dit het belangrijkste is in Geweldloze Communicatie.

Ik luister anders naar mensen, en ik spreek ook anders.

Ik ben me bewust van een verandering in mij, innerlijke rust is belangrijk geworden. Het creëert een nieuwe manier van zijn.

Ik kom in een klas en ik voel me veel meer op mijn gemak en ik ben in staat om ruimte te geven aan anderen.

Ik kom altijd in een klas met een heleboel zaken die ik voorbereid heb om te leren. Maar ze zijn pas in staat om te leren, als ze eerst kunnen zeggen hebben wat belangrijk is voor hen.

Dat is de reden dat ik kleine oefeningen heb geïntroduceerd zoals de ‘check-in’

Ze weten dat als ik hier ben dat niemand zal veroordeeld worden.

Er zijn duidelijke grenzen over de manier waarop we met elkaar praten. Als er een conflict ontstaat – dan weten ze dat er naar hen zal geluisterd worden – en dat ik er alles zal aan doen dat beide partijen elkaar begrijpen.

Wanneer kinderen van streek zijn, kwaad en triest, dan probeer ik innerlijke kalmte te brengen bij hen, door zelf rustig te zijn. Door stil te zijn. Door te luisteren. Door korte vragen te stellen. Een kind zichzelf laten uitdrukken en al zijn tranen wenen. Of door hen te laten hun redenen te vertellen. Ik toon hen dat ik hier ben, dat ik hier blijf en dat ik hen probeer te ondersteunen. Door hen te vragen wat ze nodig hebben. Dit met geduld.

Voor ik begon met Geweldloze Communicatie, concentreerde ik me op het kind dat pijn had, het kind dat overstuur was. Vervolgens stak ik veel tijd in het bijsturen van de andere ‘Je mag niet slaan… in plaats daarvan zou je beter…. ‘ Nu ben ik beter geworden in te vragen ‘Wat is het dat je nodig hebt’? ‘Wat voel je nu?’ ‘Wat zou jij willen?’ Ik focus me nu ook op het kind dat zich onfortuinlijk heeft gedragen. Dat maakt een groot verschil.

Kinderen die slaan, die roepen, die zich gewelddadig gedragen – dat zijn de kinderen waarop ik me moet focussen.

Wat zijn hun goede redenen om zich zo te gedragen?

Welke pijn dragen ze in zich?

Wat is het dat ze echt willen en nodig hebben?

Wat proberen ze te zeggen?

Welke behoeften proberen ze te vervullen?

Wat hebben ze nodig?

Ze krijgen meer contact met zichzelf.

Ze worden beter in het tonen van empathie voor andere kinderen.

Dat is wat me helpt om ‘een cultuur van vrede’ te creëren in mijn klas, en bij de kinderen waarmee ik omga.

Wat er nu verandert is in mij, is dat ik ben beginnen begrijpen dat er iets in ons allemaal omgaat, in onze harten. Ook in de mensen die dingen doen die we niet graag hebben.

En ik hoop dat dit begrip zich zal verspreiden bij de kinderen.

Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gevoelens – jezelf begrijpen.

.Er zijn vaak momenten waarop we onze behoeften niet kunnen vervullen of bevredigen. Momenten wanneer we onze behoeften aan de kant schuiven.

Dat creëert spanning. Dat is waar ik hen kan helpen om zichzelf beter te begrijpen. En dit is waar ik hen kan helpen om anderen te begrijpen.

Het is niet verboden om met elkaar in discussie te gaan, of om het oneens te zijn met elkaar. Alle conflicten zijn welkom.

Het belangrijst is dat de kinderen het bewustzijn ontwikkelen om te luisteren naar elkaar.

Wanneer ze het oneens zijn, in discussie gaan of in een conflict terecht komen, dan is er een goede reden voor, diep vanbinnen.

Er zijn gevoelens en behoeften achter hun gedrag en, achter de manieren die ze gekozen hebben om zich uit te drukken. Deze gevoelens en behoeften zijn echt de moeite waard om naar te luisteren.

Deze documentaire kan je bekijken op youtube:

Deel 1: www.youtube.com/watch?v=GTeQbzys3tw 

De documentaire is gemaakt door Kirsten Kirstensen. 

In mei 2019 heb ik een tweedaagse opleiding gevolgd bij deze Deense trainer. Het thema was ‘Education for life with non violent communication.’